Basishouding voor volwassenen in balans met de ziel

Het is soms moeilijk uit te leggen voor een buitenstaander wat nu de basishouding is. Bovendien klinkt het misschien als een leefregel maar dat is het juist niet. De basishouding wordt bepaald door de mate waarin jij controle kunt loslaten, wat er dan vervolgens voor terug komt en hoe jij jouw creativiteit gebruikt om hier mee om te gaan.

Ik zie het in de energie van mensen, hun onderste drie chakra’s voelen verkrampt. Iemand staat daardoor niet ontspannen in het leven. En zoals ik eerder heb vermeld werkt Kernkind met de onderste drie chakra’s als basis die in de kindertijd gevormd zijn. Het is belangrijk dat deze drie chakra’s stromend zijn, wil je kinderen kunnen leren in balans met hun ziel op te groeien.

Vanuit die drie basischakra’s zijn de volgende punten in jezelf belangrijk:
* Jezelf veilig voelen
* Jezelf zijn
* Jezelf goed kennen
* Aan jezelf blijven werken
* Jouw kracht weten
* Goed kunnen omgaan met emoties
* Jouw innerlijke talent weten.
* Hoe verbindt jij?
* Verbinding met de ziel.
* Soepel en relaxed kunnen omgaan met de wereld
* Soepel en creatief kunnen omgaan met hindernissen op je pad
* Spiritualiteit

Dit zijn de punten die belangrijk zijn voor een goede basis. Je kunt je misschien wel voorstellen wat het zo moeilijk maakt. Als ik mensen vertel dat dit belangrijk is, zal het grootste deel van de mensen vertellen dat ze dit allemaal al kunnen en weten. Ik heb mensen in mijn praktijk gehad die zich hadden aangemeld voor de opleiding van Kernkind maar geen persoonlijke ontwikkeling wilden doen omdat ze dit allemaal al konden. Dit is het belangrijkste van de opleiding. Je bent nooit uitgeleerd! We zijn niet alwetend. Soms ben je gewoon moe en heb je geen zin meer om iets te leren, maar we ontkomen er niet aan in deze tijd. Overal moet je verder leren, zeker in je werk.

Elk kind is uniek en heeft ons iets te leren. Als wij voor kinderen staan en het allemaal al denken te weten dan is er geen ruimte voor het kind. Elk kind heeft een boodschap. Er zijn ook dingen die we wel weten. Maar ook hier kunnen we nog lerend in zijn. Ik vertel mijn dochter altijd dat de enige die alles weet “Google” heet en dat verder alle anderen op de wereld lerend zijn.

Als we alles denken te weten, wat we vaak onbewust doen, dan plaatsen we onszelf boven het kind en sluiten we onze deuren voor hun. Ik ben van mening dat kinderen gelijkwaardig aan ons zijn. Ze zijn net als ons lerend, ze zijn net als ons kwetsbaar, ze zijn net als ons op zoek naar liefde, ze maken met als ons fouten, ze zijn net als ons op zoek naar de waarheid over het leven, ze zijn net als ons op zoek naar zichzelf in elke situatie die ze tegen komen, ze zijn net als ons in verbinding met mensen die totaal anders zijn en net als wij weten zij ook niet overal een oplossing voor.

Zij zijn alleen in de kinderfase en wij in een volwassen fase. Daardoor kijken wij anders naar een situatie. Dat maakt ons niet beter, soms is het ook handig om het via de ogen van het kind te zien. Onze opa’s en oma’s zitten in de derde fase. Wij kunnen van hun ook nog heel veel leren. We geven levenservaring door aan elkaar. Niet door het op te leggen maar door elkaar te helpen verder te groeien. Niet omdat je het allemaal al weet, maar omdat je de levenservaring hebt.

Ik vind het belangrijk dat mensen ook iets van basisspiritualiteit afweten zodat ze kinderen levenswijsheid en levenslessen mee kunnen geven. Alles wat een kind meemaakt is een kans dit te leren. Het leven is leren. Alles in het leven voegt iets toe aan wie je bent. Alles wat je meemaakt wordt een onderdeel van je talent en kracht als je dit goed leert gebruiken. Het leven krijgt meer diepgang en we voelen ons meer onszelf dan voorheen. Kinderen weten dit en het is belangrijk dat ze dit deel niet verliezen.

Spiritualiteit is vaak een beladen woord en dat is tevens de reden waarom veel mensen dit woord niet vermelden. Ik ben zelf van mening dat we anders naar dit woord mogen kijken en dit meer gaan zien als een onderdeel van het leven. Dat zal voor de ene meer als waarheid voelen dan voor de ander en dat is helemaal goed. Spiritualiteit heeft geen leefregels. We passen dagelijks spiritualiteit toe in ons leven. We zijn ons daar vaak niet van bewust omdat we dit op onze eigen wijze doen. Dan voelt het een vrije keuze en kun je het noemen zoals je zelf wilt. Ook religie is een vorm van spiritualiteit en voegt ook iets toe.

Spiritualiteit geeft diepgang in ons leven. Het geeft antwoord op vragen die anders onbeantwoord blijven. Een vraag wat onbeantwoord blijft is moeilijk te begrijpen. Kinderen komen soms met de meest interessante vragen, waar je als volwassene vaak geen antwoord op hebt. Op sommige vragen zouden we ook geen antwoord hoeven geven zodat kinderen op hun eigen wijze op zoek gaan naar antwoorden. Ook dit is een onderdeel van het leven. Maar kinderen mogen weten dat ze zelf deze antwoorden in zichzelf kunnen vinden en niet buiten zichzelf. Willen zijn gelukkig in het leven zijn dan is het belangrijk dat ze ook ruimte maken voor deze innerlijke zoektocht. We hebben allemaal recht op onze eigen waarheid.

We kunnen kinderen een goede basis meegeven maar uiteindelijk is het aan hun om hun eigen waarheid te onderzoeken en alles wat ze geleerd hebben te leren onderzoeken. Zo blijven ze hun autonome zelf ervaren en zo ook hun eigen spiritualiteit. Er komt ruimte voor de ziel om dit te onderzoeken. Daar is levenservaring voor nodig.

Het is dus als volwassene belangrijk kinderen deze ruimte te gunnen. Kinderen nodigen ervaringen uit op hun pad zodat ze levenservaring kunnen opdoen. We kunnen kinderen daar bij helpen door ze te leren zichzelf niet af te sluiten en juist hun autonome zelf te laten zien aan de wereld. Wat soms heel moeilijk is. Kinderen zijn ten eerste niet verantwoordelijk voor de rugzak van hun omgeving. Ze hoeven deze niet te dragen.

Het is de taak van de volwassene alert te zijn en in het kind hun eigen rugzak te leren herkennen. Kinderen kunnen uit loyaliteit deze rugzak gaan dragen. Ze zijn zich bewust van hun band met hun ouders en hun levensopdracht volwassene mee te nemen in de ontwikkeling. Kinderen kunnen het zich niet permitteren dat ouders zich gaan afsluiten voor het kind, terwijl ze aan de andere kant ervaren dat er iets moet veranderen. Verandering is niet altijd makkelijk en vooral heel confronterend. Het innerlijke kind in de volwassene kan de ervaring hebben dat leren zwak maakt. Wat zij als zwakte ervaren is eigenlijk hun autonome zelf en tevens waar hun kracht ligt. Het is maar net wat je geleerd hebt.

Wat kun je doen?
Wat belangrijk is voor elke volwassene is de controle loslaten en daar komt voor terug dat je kinderen leert zelf sturing te geven aan zichzelf. Dat lijkt voor de meeste volwassene alsof het dan geheel uit de hand gaat lopen. Dit is een angst. Deze angst daar mag vertrouwen voor terug komen. Wat als we kinderen weer gaan opvoeden op basis van vertrouwen?

Vertrouwen ontstaat ook als je het kind heel goed kent. Maar andersom ook. Kinderen willen ook graag leren dat ze volwassenen kunnen vertrouwen. En dat gaat niet zomaar vanzelf. De ene volwassene past beter bij een kind dan de andere. Vertrouwen bouw je op vanuit het hart en ontstaat als het kind het gevoel bij jou krijgt, dat zijn autonome zelf ruimte krijgt om zich verder te ontwikkelen op eigen wijze. Waar ‘fouten’ niet worden beoordeeld als ‘fout’ maar als groei die past bij de autonome zelf van het kind. Ons hele systeem in deze maatschappij is gericht op het goed en fout denken, zelfs in de opvoeding hebben we het over goed en fout gedrag. Wat hier voor terug mag komen is dat groeien en leren leuk is.

Om kinderen ruimte te geven is het loslaten van controle nodig. Daarnaast is het nodig een vertrouwensband met het kind op te bouwen. Niet door jezelf te zijn maar het kind te onderzoeken wie het is en vervolgens het kind te helpen hier handen en voeten aan te geven. Het is belangrijk dat kinderen ervaren dat je oprecht het beste met het kind voor hebt. En dan op alle vlakken ook voor de ziel van het kind.

Deze vertrouwensband is heel snel te schaden. Een kind zal dat in zijn gedrag laten zien. Het zal zich altijd blijven aanpassen aan zijn ouders. Ik ben er dan ook een voorstander van om volwassenen mee te geven, hoe je een vertrouwensband gezond kunt houden en maken. Ik ben er ook een voorstander van om zachtheid mee te geven door te laten ervaren wat hard is en wat zacht is. De ziel heeft zachtheid nodig om zich te laten zien.

Zachtheid toelaten doe je via het hart. We sluiten onbewust ons hart als je we iets tegen kinderen zeggen om hun gedrag te corrigeren. Daardoor is geen ruimte om iets te leren. We sluiten ons hart door emoties. Deze emoties zeggen iets over onszelf en hebben niets met het kind te maken. Het is dus belangrijk dit te blijven onderzoeken waardoor je de band met het kind kan verdiepen.

Vaak zie je dat mensen in mijn praktijk komen als ze vast lopen in dit stuk. Ze komen in een negatieve spiraal samen en willen graag handvatten hoe ze er uit kunnen komen. Ik geloof dat dit de basis zou moeten zijn voor iedere volwassene die met kinderen te maken heeft. Er zijn drie stappen die belangrijk zijn:
* Het probleem, waar gaat het over?
* De omgeving, wat heeft de omgeving hier van te leren?
* De autonome zelf van het kind, wat voelt en beleeft het kind in deze situatie?

Bij de laatste vraag onderzoek je of wat het kind nodig heeft om met de situatie om te gaan. Zo leert het kind zijn individuele zelf kennen in de situatie. Iedereen die betrokken is bij de hulpvraag van het kind die mag leren wat dit iemand te zeggen heeft. We zijn op deze wereld allemaal met elkaar verbonden. Als een kind zich gekwetst voelt door onze handelingen, dan doet het iets met ons. Het raakt een deel van ons wat geheeld mag worden. Als dit deel goed op slot zit, dan voelt het alsof het niets met ons doet.

Het probleem is nooit van het kind alleen. Iedereen is erbij betrokken. En iedereen is onderdeel van de oplossing. Problemen zijn soms een leuke case om kinderen te leren samen een oplossing te bedenken. Zodat ze niet in problemen leren denken maar in oplossingen. Juist omdat ze nog op kinderwijze leren kun je het op een luchtige manier meegeven. Zo leren ze er in de toekomst ook luchtig naar kijken.

Het is tevens heel leerzaam om dit samen te doen met het kind. Iedereen gaat hier op zijn eigen wijze mee om. Zo leren kinderen elkaar ook kennen en leren kinderen ook ervaren dat het normaal is om anders te zijn.

De houding van de volwassene vraagt heel veel creativiteit en flexibiliteit. De oplossing ligt altijd in onszelf als we leren samenwerken en luisteren naar de oplossingen van het kind. Het gaat om samenwerking en onze bereidheid de controle los te laten zodat er ruimte ontstaat voor creativiteit die in de ziel van nature aanwezig is.