KINDEREN
DIE NIET KUNNEN
AARDEN IN DE
KLAS OF OP
SCHOOL
We spreken
tegenwoordig van
hoogsensitieve
kinderen. Ik
spreek liever
over
nieuwetijdskinderen,
indigokinderen,
kristal kinderen
of
regenboogkinderen
omdat alleen het
woord
gevoeligheid
voor mij niet
voldoende is.
Gebundeld in het
woord 'het kind
van nu' Kinderen zijn
meer dan
hooggevoelig, ze
hebben en hele
sterke en wijze
ziel die gehoord
wil worden. Niet
alleen voor hun
gevoeligheid
maar ook voor de
wijsheid die ze
bezitten en hun
doelen hier op
aarde. Ik kijk
dan liever
holistisch en
ook spiritueel naar
een kind, dan
vanuit de
wetenschap waar
ze kunnen
aantonen dat
gevoeligheid
bestaat.
Kinderen willen
gezien worden
voor de toekomst
die zij in zich
dragen en die
wij nog niet
kunnen zien.
Kinderen willen
het
onverklaarbare
niet verklaard
hebben. Dat is
de magie van het
leven, alles kan nog alle
kanten op gaan. Het
kind wil ook gezien
worden als
compleet en niet
alleen als een kind met
allemaal
‘problemen’.
Vandaar dat ik
holistisch naar
het kind kijk.
Als een kindje
het gevoel
krijgt dat het
niet voldoende
is, niet perfect
is, iets niet
snel kan of niet
goed kan, minder
of beter is dan
andere kinderen,
middelmatig is,
heel goed is of
het juist heel
slecht doet op
school dan wordt
het lastig voor
een kind om te
voelen hoe
geweldig het is
en dat het al
compleet is. We
dienen daarin te
waken omdat
regels en
systemen vaak
dit gevoel
kunnen creëren.
Het voelt
oneerlijk en
onrechtvaardig
als jij als
beter of minder
goed wordt
gezien als de
ander.
Leren is naar
mijn mening
leren omgaan met
je hersenen.
Leren jezelf te
ontwikkelen en
nieuwsgierig te
worden naar de
wereld om je
heen zodat je je
kunt leren op
eigen wijze.
Zodat je kunt
worden wie je
bedoeld bent om
te zijn, wat een
onderdeel van de
kernkindvisie is. Dit is
een
geboorterecht en
geschenk. Veel
mensen weten
niet dat wat een
kind komt doen
op aarde al vast
staat. Dit is in
het kind
aanwezig. Het is
aan het kind dit
te onderzoeken
en te leren
‘meester’ te
worden over
eigen
vaardigheden en
talenten. Wat
het kind van
nature voelt
(aanvoelen) en
wat het van
nature al weet,
speelt hierin
een belangrijke
rol.
Ze
voelen intuïtief
aan welke keuzes
en stappen
daarbij horen.
Maar dat gaat
niet zomaar.
Overal liggen
hindernissen die
het gevoel
kunnen geven dat
je niet goed
genoeg bent,
niet snel genoeg
bent of helemaal
nog geen talent
hebt.
Een talent is
bij sommige
kinderen al
duidelijk.
Misschien kun je
dat als
volwassene niet
goed waarnemen
maar kinderen
voelen het al
wel. Ze handelen
daar bewust of
onbewust naar.
Het is heel
frustrerend als
hun omgeving dit
niet begrijpt.
In de loop van
de jaren kan dit
gevoel steeds
sterker worden
en dan wordt het
vaak ook meer
een eenheid met
het onderwijs.
Maar als dit
niet het geval
is kan de
weerstand tegen
onderwijs groot
zijn.
Maar nog niet bij
ieder kind
is het talent
voelbaar en
zichtbaar. Sommige kinderen
voelen vaak wat
dit talent is
als ze al
volwassen zijn.
Het heeft daarom
alle ruimte,
tijd en eigen
tempo nodig dit
te onderzoeken.
Als je dit
proces goed
begrijpt,
begrijp je ook
dat het
onmogelijk is
kinderen
allemaal
hetzelfde tempo
te laten volgen
en dat het
onmogelijk is te
denken in ‘goed
of fout’. Het
tempo op school
is per leerling
verschillend en
zo hoor het te
zijn.
Ik heb verhalen van
leerkrachten
gehoord die
vertellen dat
het nu eenmaal
niet anders is
en je gewoon les
moet kunnen
geven aan grote
groepen te
gelijk. Dit is
volgens hun de
enige manier. Deze
mensen werken
vaak in het
basisonderwijs.
Ik heb ook
verhalen gehoord
van leerkrachten
die het
tegenovergestelde
beweren. Die
werken meestal
niet meer in het
basisonderwijs
omdat het
onderwijs hun
ziek maakte. Het
is moeilijk een
systeem te
veranderen wat
al zoveel jaren
wordt
gehanteerd. Hoe
gaan we dit aan
onze kinderen
uitleggen? Wat
als jij een
kindje hebt die
lijdt onder dit
systeem? Wat jij
jouw kindje niet
gelukkig is op
school? Wat als
jij een kindje
hebt wat je
medicijnen moet
geven om mee te
komen in de
klas?
Kinderen hebben
het nodig zich
in de klas
veilig te voelen
en daar is
iedereen het
over eens. Hoe
je kinderen
daarbij kunt
helpen daar
verschilt het
nog te vaak van
mening. Iedere
leerkracht is
anders net als
ieder kind en zo
mag het ook
zijn. Maar in de
basis of
essentie is
iedere
leerkracht
gelijk net als
ieder kind. Ik
geloof dan ook
in holistisch of
spiritueel
onderwijs
waarbij er in
ieder geval
bewustwording
bij leerkrachten
aanwezig is.
Even een cursus
doen is daarvoor
niet voldoende.
Dit vraagt
jarenlange
training en
ontwikkeling.
Een training die
nooit over zal
gaan omdat
kinderen altijd
onze beste
leermeesters
zullen zijn.
Elke generatie
kinderen brengt
weer nieuwe
wijsheid met
zich mee. Dit
zorgt voor
evolutie.
Kinderen voelen
dat er geen
ruimte is om
zichzelf te zijn
op school. Ik
heb hele lieve
kinderen gezien
die in de klas
veranderde tot
monsters.
Kinderen die
depressief
werden of op
school geen
woord zeggen. In
de tussentijd
wijzen de
volwassenen met
vingers naar
elkaar. De een
geeft de ouder
de schuld, de
ander het kind,
weer een ander
de leerkracht of
de school en
weer een ander
de overheid. Dit
jarenlange
gevecht heeft
ertoe geleid dat
ik in 2006
volwassenen ben
gaan informeren
over hoe
onderwijs ook
anders kan. Maar
tot de dag van
vandaag moet ik
toegeven dat er
maar heel weinig
is veranderd.
Het enige wat er
is veranderd is
dat er veel scholen
bij zijn gekomen
waar er anders
wordt omgegaan
met kinderen en
waar de
leerkrachten
bewuster zijn.
Helaas
worden deze
scholen nog niet
erkend door de
overheid.
Gelukkig neemt
ondanks dat, de
vraag naar deze
scholen toe, maar
heel veel
kinderen vallen
nog steeds
tussen wal en
schip. Veel
ouders proberen
hun kind zo veel
mogelijk te
helpen. Ze
worden de
‘helper’ in
plaats van de
ouder.
Natuurlijk doen
ze dat met alle
liefde. Maar als
ze hun kind naar
school sturen
kunnen ze werken,
als ze thuis
komen kunnen ze
zelf hun kind
bijscholen of
naar bijles
brengen.
Kinderen op
andere manieren
helpen met
zelfvertrouwen
door
bijvoorbeeld
naar sport te
brengen of naar
een
weerbaarheidtraining
te brengen.
Altijd maar weer
die gesprekken
met school en op
school kunnen ze
vaak niet veel
doen dus komt er
een begeleider
bij die je kunt
komt helpen.
Maar heel veel
komt op de
schouders van
ouders en
instanties
buiten school. Het
is altijd maar
op zoek naar
oplossingen voor
het kind wat
“anders” is.
De nadruk ligt
altijd op het
kind en hoe we
kinderen kunnen
helpen mee te
doen met het
systeem. Dit kan
ook anders. (De
kernkindvisie
gaat uit van
drie stappen
namelijk, het
systeem, het
sociale deel en
spirituele
deel.) We kunnen
verandering in
het onderwijs
toelaten door
niet het kind te
helpen
veranderen of
aan te passen
maar door van
kinderen te
leren. Wat heeft
dit kind mij te
vertellen? Wat
kan ik anders
doen? Dat zal
kinderen aarden.
Het
schoolsysteem is
niet perfect en
dat zal het ook
nooit zijn. Waar
zouden we dan
nog uitdaging
kunnen vinden?
Maar kinderen
het gevoel geven
dat ze welkom
zijn, compleet
zijn, gehoord
worden en gezien
worden zal
kinderen helpen.
Door ze te
behandelen als
een individu
maar in de
essentie een
eenheid vormen
met hun
omgeving.
Delen van het
kind waar je
niet mee om kunt
gaan zijn delen
van jezelf waar
je niet goed mee
om kunt gaan.
Deze delen zijn
door andere in
onze jeugd ook
niet gehoord of
gezien. We
hebben ze leren
onderdrukken.
Het patroon
wordt zo
herhaald. Dat betekent
niet dat je als
leerkracht iets
fout doet,
dat betekent dat
je als
leerkracht in
verbinding bent
met elk kind in
de klas. Ze
vertegenwoordigen
een stukje van
jou. Ook het
irritante kind,
het terug
getrokken kind,
het drukke kind
en het niet wat
niet praat of
niet wil
luisteren. Elk
kind
vertegenwoordigd
een deel van wie
je bent. Leren
omgaan met deze
kinderen is een
leren omgaan met
jezelf. Dit
creëert soms het
gevoel dat je
kwetsbaar bent
maar het is de
grootste kracht
die mensen
bezitten om van
binnen uit te
groeien. We
hebben vaak
alleen maar van
buitenaf leren
groeien maar
groeien kan je
ook van
binnenuit. Het
zal je unieker
maken en
krachtiger als
je je eigen pijn
en angsten durft
toe te laten.
Ik ben van
mening dat als
je er voor kiest
met kinderen te
werken dat je
dan ook kiest om
van kinderen te
leren. Ook al
gaat dat soms
onbewust. Anders
kun je nooit in
verbinding
blijven.
Volwassenen
leren van
kinderen net als
kinderen van
volwassenen
leren. Je bent
niet verplicht
om te leren het
is altijd en
vrije keuze.
Maar wees dan
eerlijk en geeft
het kind aan dat
het niet aan het
kind ligt maar
aan jou. We zijn
niet perfect als
volwassenen er
is nog zoveel te
leren. Zo is het
ook bedoeld.
Hier kunnen we
creatief en
positief mee om
leren gaan. Dat is
wat we kinderen
ook mee willen
geven toch? Dat
leren leuk is?
We leren van
binnen en van
buiten. Geef ze de
ruimte net als
jij jezelf
ruimte mag
gunnen als
volwassen. Neem
de tijd, vind je
eigen tempo en
durft kwetsbaar
te zijn. Groeien
is een kwetsbaar
proces want dat
betekent dat je
jezelf open
stelt. Veel
volwassenen
stellen zich
open met hun
hoofd. Kinderen
stellen zich
open met hun
hart en ziel.
Dat maakt veel
kwetsbaarder.
Laten we daar
voorzichtig mee
omgaan.
|
|